αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών, κάνει λόγο το κύρια άρθρο της εφημερίδας L'Echo στο Βέλγιο, εκτίμηση με την οποία συμφωνεί σχεδόν το σύνολο του Τύπου στη χώρα.



Το άρθρο υπό τον τίτλο «Έξοδος για το Μάριο Μόντι», η L'Echo αναφέρει ότι ο πρόεδρος του ιταλικού υπουργικού Συμβουλίου μόλις πρόσθεσε το όνομά του στη μακριά λίστα των Ευρωπαίων ηγετών - θυμάτων της κρίσης χρέους, της ύφεσης και της λιτότητας.



Κατά την άποψη της εφημερίδας «το εντυπωσιακά αποτελέσματα του Μπέπε Γκρίλο και του Καβαλιέρε (σ.σ. του πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι) αποτελούν νέα απόδειξη της χρονικής ασθένειας που πλήττει τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη: το λαϊκισμό. Μετά την οικονομική κρίση, ήρθε η ώρα της πολιτικής κρίσης. Και η δεύτερη είναι τουλάχιστον το ίδιο βαθιά με την πρώτη. Μέχρι τώρα, είχαμε εφησυχάσει λέγοντας ότι το φαινόμενο είχε πλήξει μόνο, με τρόπο συχνά επεισοδιακό, τις πρώην κομουνιστικές χώρες (Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία) ή πιο μικρά κράτη που δεν ήταν αρχικά στην καρδιά του ευρωπαϊκού οικοδομήματος ( Αυστρία, Δανία, Ελλάδα). Αυτό όμως δεν ισχύει πια. Οι πρωταθλητές των απλουστευμένων θέσεων και των λόγων ενάντιων των ελίτ σημειώνουν επιτυχία στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Γαλλία και στην Ιταλία. Σε αυτήν τη τελευταία, είναι πια σε θέση να δυσκολέψουν το σχηματισμό της κυβέρνησης, ακόμη και να διεκδικήσουν μία θέση στο μελλοντικό συνασπισμό».



Συνεχίζοντας η εφημερίδα αναφέρει πως «είτε αριστεροί, είτε δεξιοί, συχνά χωρίς ξεκάθαρη πολιτική θέση, οι δημαγωγοί χρησιμοποιούν την πραγματική σύγχυση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, ως σκαλοπάτι προς την εξουσία. Επειδή η κρίση έγινε ποικιλόμορφη - οικονομική, αξιών, δημοκρατίας, ευρωπαϊκού οράματος - η απάντηση στο φαινόμενο θα είναι όλο και λιγότερο απλή. Δεν είναι όμως αδύνατη. Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες έδειξαν ότι οι λαϊκιστές μπορούν να νικηθούν. Όσον αφορά στην άσκηση της εξουσίας, δεν θα είναι ευκολότερη για αυτούς από ότι για τις κλασσικές δυνάμεις».



Εξάλλου το κύριο άρθρο της εφημερίδας Le Soir, με τίτλο «Το ευρωπαϊκό όνειρο συνθλίβεται», επισημαίνει: "Η Ιταλία το απέδειξε ξανά: στους λαϊκιστές αρέσει η ευκολία, όταν προτείνουν ψεύτικες λύσεις σε αληθινά προβλήματα. Ή όταν καταγγέλλουν μαζικά τους «διεφθαρμένους» των εξουσιών στην Ευρώπη".



«Είναι βέβαιο», συνεχίζει η εφημερίδα, «πως το όχι των Ιταλών δεν ήταν μόνο ένα όχι στην Ευρώπη. Αλλά εκείνη δεν πρέπει να νίπτει τας χείρας της. Ή χειρότερα, να αποτελέσει θύμα των πιθανών αναταράξεων που θα μπορούσαν να σημειωθούν στις χρηματοοικονομικές αγορές μετά από την ιταλική ψήφο».



«Η Ευρώπη πρέπει να κάνει την αυτοκριτική της», συνεχίζει το άρθρο. «Η επιλογή της ολοκληρωτικής λιτότητας, που εμπνεύστηκε από τη Γερμανία, ήταν κατάλληλη; Βέβαια, ένα νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών ήταν επιβεβλημένο. Με ποιο κόστος όμως; Ο οικονομικός απολογισμός των επιλογών είναι αμφίβολος. Και ο πολιτικός απολογισμός καταστροφικός. Ποιος αισθάνεται ακόμη προστατευμένος από αυτήν την Ευρώπη που, ανάμεσα στις υπόλοιπες αδυναμίες της, τρέμει μπροστά στους οίκους αξιολόγησης και υποτάσσεται στις αγορές;».



«Η διαπίστωση είναι οδυνηρή: το ευρωπαϊκό όνειρο συνθλίβεται. Η ευθύνη για αυτή την τραγική εξέλιξη είναι μοιρασμένη. Στις υψηλές σφαίρες των ευρωπαϊκών θεσμών, μπορούμε να αναφέρουμε τον Μπαρόζο που παραιτήθηκε από τον ρόλο του οδηγού που ανήκει στην Επιτροπή. Μπορούμε επίσης να αναφέρουμε τους περισσότερους ευρωπαίους ηγέτες. Αυτή η κρύα Ευρώπη, γραφειοκρατική, πού υιοθέτησε ως δόγματα κάποιες αγγλοσαξονικές φιλελεύθερες έμμονες ιδέες, προήλθε από αυτούς. Μέχρι και ο Μάριο Μόντι δεν αντιτέθηκε , στην αρχή του μήνα, στο μικρό προϋπολογισμό για την ΕΕ για την περίοδο 2014-2020», προστίθεται.



Ακόμη το άρθρο της εφημερίδας επισημαίνει ότι «αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε άμεσα τις κυρίαρχες οικονομικές πολιτικές, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φαίνεται το μόνο ακόμη ικανό να σώσει την ευρωπαϊκή ελπίδα, να της δώσει μία νέα ώθηση. Μετά από όλα τα μπαλώματα, τις βραχυπρόθεσμες συμφωνίες, το έργο θα είναι δύσκολο, αλλά επείγει. Οι ευρωπαϊκές εκλογές θα γίνουν το Μάιο του 2014, και αν δεν γίνει τίποτα, θα μπορούσαμε να δούμε το θρίαμβο της αποχής και των λαϊκιστών όλων των ειδών».



Και καταλήγει: «Διακυβεύεται το μέλλον του ευρωπαϊκού σχεδίου. Αλλά και το μέλλον γενικότερα. Διότι στον κόσμο των γιγάντων που προετοιμάζεται, ή οι Ευρωπαίοι ή θα συσπειρωθούν ή δεν θα καταφέρουν τίποτα, ό,τι και να ουρλιάζουν οι λαϊκιστές».