«Το νούμερο ένα προαπαιτούμενο για την τρόικα είναι οι αποχωρήσεις 12.500 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι τα τέλη Ιουνίου, προκειμένου να εκταμιευθεί η δόση των 2,8 δισ. ευρώ του Μαρτίου. Με την απομάκρυνση κάθε δημοσίου υπαλλήλου θα εγκρίνονται 224.000 ευρώ. Το ζήτημα τέθηκε στη χθεσινή πρώτη συνάντηση της τρόικας με το οικονομικό επιτελείο, όπου αναλύθηκαν οι «10″ νέες θυσίες του ελληνικού λαού. Σήμερα, στο κρίσιμο ραντεβού με τον Αντώνη Μανιτάκη, θα τεθεί επί τάπητος το επίμαχο ζήτημα των απολύσεων», γράφει πρωτοσέλιδα σήμερα η «Εφημερίδα των Συντακτών».



Επειδή συστηματικά και για πολύ καιρό μαρκουτσοφόροι και καλαμαράδες έχουν βάλει στο στόχαστρο τους δημοσίους υπαλλήλους πότε μιλώντας για «αργοκίνητο και τεράστιο δημόσιο» και πότε για «αντιπαραγωγικούς υπαλλήλους» -ορισμένοι μάλιστα απ’ αυτούς σαν τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, παπαγαλίζουν ανοιχτά τις πρόσφατες θέσεις του Μητσοτάκη ότι πρέπει να γίνουν μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων- να επαναλάβουμε κάποια πράγματα.



«Στην αρχή η παραπληροφόρηση: έχουμε1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους. Οχι,1.200.000 υπερακόντιζαν οι πρόθυμοι (παπαγάλοι των ΜΜΕ), μόνον; 1.500.000ούρλιαζαν οι ρηξικέλευθοι.

Γύρω στις 460.000 έχουμε! Ανάμεσα τους καθηγητές στρατιωτικοί και γιατροί (που αρχίζουμε να μην έχουμε). Τον χαβά της η παραπληροφόρηση: ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι διογκωμένος. Τρίχες! Είναι κάτω από τον μέσον όρο της Ενωσης». Έγραφε πριν μερικές μέρες ο Στάθης στην Realnews.



Επικαλούμενοι μάλιστα δικά τους στοιχεία σε περασμένη ανάρτησή μας γράφαμε ότι έχουμε τον «φτηνότερο» δημόσιο τομέα: Στην Ελλάδα οι αμοιβές «των εν ευρεία εννοία δημοσίων υπαλλήλων ανέρχονται στο 10,8% του ΑΕΠ». Στη Δανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, τη Βρετανία, την Ιταλία κι άλλες -πολλές- χώρες το ποσοστό κυμαίνεται απ' το 11% έως το 17%!!




Ότι και να γράφουμε όμως αν οι ίδιοι εργαζόμενοι δεν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και μένουν απαθείς και άβουλοι παρακολουθώντας την ολέθρια συγκυβέρνηση να τους οδηγεί στην εξαθλίωση δεν πρόκειται να αποφύγουν ότι σχεδιάζουν άλλοι γ’ αυτούς χωρίς αυτούς και εναντίον τους.



Αν δεν συνειδητοποιήσουν ότι όσα παρακολουθούμε δεν είναι ..ένα καιρικό φαινόμενο… αλλά μια βάρβαρη ταξική πολιτική που μόνο με αγώνες και με μορφές πάλης που να ανταποκρίνονται στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα μπορεί να αναχαιτιστεί, τότε δεν υπάρχει ελπίδα.