Πάνω από 50 χρόνια καριέρας, μια ζωή γεμάτη λάμψη, φώτα, χορό και επιτυχίες. Η Μάρθα Καραγιάννη είναι από τους ανθρώπους που αξίζει να γνωρίσεις.... Όχι μόνο για τις εμπειρίες της από τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και για τις προσωπικές στιγμές που τη σημάδεψαν. Ένα παιδί που έχασε, δύο περιόδους βαριάς κατάθλιψης πάνω στις στιγμές της δόξας, γεγονότα που θα μπορούσαν να καταβάλουν και τον πιο σκληρόπετσο. Το χαμόγελο της Μάρθας, όμως, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά και σήμερα εκείνη είναι μια από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς που πέρασαν ποτέ από την Ελλάδα.



Της Μαριάννας Σπανού



Η Μάρθα Καραγιάννη αυτή την περίοδο δεν δουλεύει. Βλέπει θεατρικές παραστάσεις, ενημερώνεται για τις πολιτικές εξελίξεις και απορεί με το τι είναι τελικά σωστό και τι λάθος, ενώ παρακολουθεί με μανία τη νέα σειρά του MEGA «Με τα παντελόνια κάτω», όπου πρωταγωνιστεί ο Κώστας Βουτσάς, ο Κώστας της ζωής της. «Περνάω πολύ καλά και τώρα. Δεν είναι ότι αν δεν έχω δουλειά θα τρελαθώ, σαν τον φίλο μου τον Βουτσά που δουλεύει συνέχεια, και καλά κάνει. Είναι πολύ γεμάτος άνθρωπος και πολύ δοτικός. Δεν μπορεί να κάτσει ήσυχος. Είναι η χαρά του Θεού», λέει η Μάρθα Καραγιάννη για το φιλαράκι της, τον άνθρωπο που είναι για εκείνη μια... ζωή ολόκληρη, αφού κοντεύουν τα 60 χρόνια γνωριμίας.



Η σεζόν που διανύουμε τη βρήκε στην επιθεώρηση «Γίναμε Βουλή καλλιγραφία» με τον Στάθη Ψάλτη, σε μια περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Αν ήταν άλλος στη θέση της θα είχε εξαντληθεί από τα αλλεπάλληλα ταξίδια, αλλά η Μάρθα Καραγιάννη ζει γι' αυτά. «Δεν με ενόχλησε καθόλου η τουρνέ γιατί είμαι ταξιδιάρα, συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι, γύφτισσα (γέλια). Τρελαίνομαι για κάτι τέτοια. Και πέρασα ωραία, παρόλο που ήταν μια δουλειά που έγινε κυρίως για πρακτικούς λόγους. Με ενδιέφερε οικονομικά και πήγα, αλλά τελικά δεν ήταν και άσχημα», σχολιάζει η ηθοποιός.



«Εύχομαι με όλη μου την ψυχή για τον Τόμας»



Η πιο πρόσφατη τηλεοπτική της εμφάνιση ήταν στους «Βασιλιάδες», σειρά από την οποία πήρε ελάχιστα χρήματα, αλλά όπως παραδέχεται, δεν έχει σκοπό να κινηθεί δικαστικά. Άλλωστε δεν έχει και μυαλό να ασχοληθεί με αυτά τώρα, αφού η σκέψη της είναι στον συμπρωταγωνιστή της, Τόμας Πρωτόπαπα και στο τραγικό ατύχημα που είχε. «Εύχομαι γι' αυτό το παιδί, πιστεύω ότι επειδή είναι νέος θα καταφέρει να βγει από αυτό το λούκι και θα ξυπνήσει. Αυτή η κακιά η ώρα... Έχουν περάσει άνθρωποι μέσα από φωτιά και έχουν βγει αλώβητοι και εκείνος κάθεται να κάνει ένα τηλεφώνημα και του έρχεται από εκεί που δεν το περιμένει. Εύχομαι με όλη μου την ψυχή, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο», λέει εμφανώς συγκινημένη η Μάρθα Καραγιάννη.



Η συζήτηση για τον νεαρό ηθοποιό μάς φέρνει στην εποχή που εκείνη ξεκινούσε την καριέρα της. Τότε τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. «Είχα την τύχη να κάνω πολλές καλές ταινίες στον διασκεδαστικό κινηματογράφο. Δεν έκανα κουλτουριάρικα φιλμ που δεν καταλαβαίνεις τι λένε και πρέπει να σου εξηγούν τι θέλει να πει ο ποιητής! Έκανα τον κόσμο να γελάσει. Ήταν μια εποχή πολύ ωραία, πιο soft. Χαίρομαι να βλέπω τις καλές ταινίες. Τις κοιτάζω αποσπασματικά, δεν μπορώ να δω ολόκληρη ταινία, δεν είμαι τόσο μαζοχίστρια. Τις αναπολώ αυτές τις εποχές, αλλά δεν θα ήθελα να έρθουν πάλι. Είναι σαν μια ωραία ανάμνηση», σχολιάζει η Μάρθα Καραγιάννη αναφερόμενη στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. «Αν τότε έβλεπες δέκα καλούς ηθοποιούς σήμερα βλέπεις πενήντα, αλλά είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν γιατί υπάρχουν χιλιάδες θέατρα και παραστάσεις με αποτέλεσμα να χάνονται. Μια από τις νέες που μπορώ να ξεχωρίσω -και να το πω γιατί την αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο- είναι η Ελένη Ράντου. Είναι σπουδαία ηθοποιός. Την βλέπω να παίζει δύσκολους ρόλους και λέω "κοίταξε να δεις πώς το έβγαλε αυτό"».







«Καλύτερα που δεν έκανα παιδί»



Με μια ζωή γεμάτη επιτυχίες, δόξα και αγάπη, θα αναρωτιόταν κανείς αν υπάρχει κάτι που να λείπει από τη Μάρθα Καραγιάννη. «Το παιδί το είχα καημό μέχρι τα 40. Στο γάμο μου με τον Μίμη Στεφανάκο έχασα ένα μωρό πάνω στη γέννα όταν ήμουν 20 χρόνων, πράγμα το οποίο ήταν... στοιχειό για εμένα μέχρι τα 40 που αποφάσισα ότι δεν θα κάνω παιδί. Τώρα σκέφτομαι μήπως τελικά είναι καλύτερα που δεν έκανα. Ένα βάσανο παραπάνω θα ήταν. Έχω έναν καημό που δεν έχω παιδί αλλά θα είχα δέκα αν είχα. Βέβαια δεν γεύτηκα τη μητρότητα, που λένε ότι είναι πολύ σπουδαίο πράγμα και το καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα», σχολιάζει πλήρως συνειδητοποιημένη η καταξιωμένη ηθοποιός. Γνωρίζει άλλωστε ότι τα πράγματα δεν διαρκούν για πάντα. Έτσι σκέφτεται και για τους έρωτες. «Οι έρωτες τελείωσαν, ανήκουν στο παρελθόν. Δεν κρατάνε πολύ. Και με τον Βασίλη Κωνσταντίνου κράτησε 12-13 χρόνια και μετά τελείωσε. Ούτως ή άλλως εγώ δεν ήμουν για γάμο. Είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος, δεν ήμουν για δέσμευση, έκανα συνεχώς του κεφαλιού μου», παραδέχεται.



Πάντα έδειχνε χαρούμενη και έξω καρδιά, υπήρξαν όμως και στιγμές που το χαρακτηριστικό χαμόγελο της Μάρθας και το γάργαρο γέλιο της έφυγαν από το πρόσωπό της. «Πέρασα κατάθλιψη μετά το μεγάλο ταξίδι που έκανα στη νότια Αμερική. Έβγαινα με τον Δαλιανίδη κάθε βράδυ και καταλάβαινε ότι δεν ήμουν καλά. Ήμασταν δέκα άτομα στο τραπέζι και εγώ ήμουν αμίλητη και κοίταζα το πάτωμα. Άδειασε το μυαλό μου. Ήμουν 4-5 μήνες σε αυτή την κατάσταση, έκανα μαγνητικές και μου είπαν ότι είχα ένα ίδιο περιστατικό πριν 30 χρόνια. Παρ' ολίγον ανεύρυσμα. Τότε είχα πάθει λαβύρινθο και νόμιζα ότι έχω καρκίνο. Δεν υπήρχαν φάρμακα γι' αυτή την ασθένεια και η μόνη γιατρειά ήταν ο ύπνος, οπότε έπαιρνα μέχρι και 20 βάλιουμ τη μέρα για να κοιμάμαι. Εκείνη την περίοδο ήταν και το ανεύρυσμα αλλά δεν το πήρα χαμπάρι ποτέ, αυτό μου έκανε και την κατάθλιψη. Και τότε ήμουν πάνω στην καριέρα μου, 25 χρόνων», εξομολογείται η Μάρθα Καραγιάννη.







«Υπήρξε μέρα που δεν μπορούσα να κουνηθώ»



Περιγράφει, μάλιστα, και ένα περιστατικό από εκείνη την περίοδο, το οποίο μπόρεσε να εξηγήσει μετά από πολλά χρόνια. «Μετά την αρρώστια δούλεψα σε ένα θεατρικό. Κατέβαινα κάτι σκάλες με ένα σκυλί και πήγαινα κολλημένη στον τοίχο γιατί δεν ήμουν σίγουρη για το περπάτημά μου. Πρόσεχα γιατί είχα πάθει σοκ. Έγραψε, λοιπόν, μια κριτικός ότι η Καραγιάννη δεν μπορεί να κουνηθεί. Απόρησα γιατί εγώ ήμουν χορεύτρια, σκέφτηκα "τι λέει τώρα αυτή;". Έπειτα από χρόνια συνειδητοποίησα ότι με πέτυχε σε μέρα που όντως δεν μπορούσα να κουνηθώ. Πρόσεχα το κεφάλι μου, να μην κάνω απότομο γύρισμα γιατί θα με έπαιρνε κάτω. Ήταν πολύ άσχημο γιατί ήμουν στα ντουζένια μου».



Οι καλοί φίλοι και η ανεξάντλητη διάθεση για ζωή και δράση ήταν αυτά που τη βοήθησαν να ξεπεράσει αυτή τη μαύρη περίοδο και να γίνει ξανά η Μάρθα που όλοι ήξεραν και αγαπούσαν. Έκανε ταξίδια ζωής που λάτρεψε και αποτελούν την προίκα της μέχρι σήμερα. «Η μόνη σπατάλη που έκανα για τον εαυτό μου ήταν τα ταξίδια. Δεν είχα ψώνιο ούτε με σπίτια ούτε με αυτοκίνητα. Και όλες αυτές οι εικόνες από τα ταξίδια είναι μέσα μου και τις βλέπω σαν όραμα. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα», σχολιάζει η κ. Καραγιάννη. Μέσα σε αυτές τις διαδρομές ανακάλυψε και περισσότερα για την «πετριά», όπως τη χαρακτηρίζει, που είχε από 20 χρόνων με τα μεταφυσικά. «Σου ανοίγουν το κεφάλι τα μεταφυσικά, αρκεί να μην είσαι παθιασμένος και να λες πράγματα που στην κανονική ζωή φαίνονται εξωγήινα, αλλά να είσαι υποψιασμένος και να ξέρεις τι σου γίνεται».



Και η Μάρθα ήθελε πάντα να ξέρει τι της γίνεται. Συνειδητοποιημένη και προσγειωμένη σε ό,τι της φέρνει η ζωή, δηλώνει μοιρολάτρης αλλά δεν σταματάει να ονειρεύεται την κάθε μέρα. «Πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο που γεννηθήκαμε και το γεγονός ότι θα πεθάνουμε είναι κάπου γραμμένο. Τι με νοιάζει πότε θα πεθάνω, αφού δεν θα είμαι εκεί για να το δω. Με νοιάζει μόνο τι θα κάνω σήμερα, άντε και τι φαγητό θα φάω αύριο», λέει με απόλυτη ειλικρίνεια η κ. Καραγιάννη. Για εκείνη, η ζωή είναι ένα παιχνίδι όπου ποτέ κανείς δεν σταματά να θέλει πράγματα. Το πότε θα τελειώσει το παιχνίδι είναι ζήτημα άλλων και δεν την αφορά καθόλου.