Σατανικά κωμικοτραγικά περιστατικά...

Οι πατημασιές του Σατανά μέχρι το... ροκ!

Όταν ο βιβλικός Σατανάς ρίχνει τη σκιά του στη Γη, τα πράγματα μπορούν να γίνουν εξόχως... κωμικοτραγικά.

Κι αυτό συνέβη πράγματι σε μπόλικες ιστορικές περιόδους, με την ανθρωπότητα να ανιχνεύει διαβολικά ίχνη εκεί ακριβώς όπου δεν....



υπήρχε τίποτα το μεμπτό (ή το υπερφυσικό).

Ήταν επόμενο λοιπόν οι διαβολικές αυτές ανασυγκροτήσεις να καταλήξουν σε γενναίες τραγωδίες.

Ή, μετριοπαθέστερα, σε ακόμα καλύτερες φαρσοκωμωδίες!

Μαντέψτε με τι θα ασχοληθούμε εδώ...



Ο κόκορας της Βασιλείας


Ήταν το 1474 όταν ελβετός κόκορας αποφάσισε να σκαρώσει ένα αυγό, κάτι που βέβαια δεν κάνουν οι τυπικοί πετεινοί. Αντί λοιπόν να αποδοθεί σε πλαστή ταυτότητα (λες ο κόκορας να ήταν τελικά κότα;), οι κάτοικοι της Βασιλείας το είδαν ως περίτρανη απόδειξη σατανιστικής αποκάλυψης, με τον κόκορα να συλλαμβάνεται και να περνά από δίκη(!) για δαιμονική κατάληψη. Μιλάμε για πραγματική δίκη, σε πραγματικό δικαστήριο και με πραγματικούς δικαστές! Τα ήθη της εποχής θεωρούσαν ότι ένας δαιμονισμένος κόκορας θα μπορούσε πράγματι να γεννήσει τον βασιλίσκο, ένα από τα φριχτότερα τέρατα που πέρασαν ποτέ από το συλλογικό φαντασιακό, ήταν επιβεβλημένο λοιπόν για τους δικαστές να καταδικάσουν τον άμοιρο κόκορα σε τελετουργικό παλούκωμα και κάψιμο. Όπως άλλωστε και συνέβη...



Ο φόβος του Dungeons and Dragons


Εκεί που για τους περισσότερους από μας ο σατανισμός περιλαμβάνει σκοτεινές τελετές και θυσίες αίματος, για την Patricia Pulling και την οργάνωσή της B.A.D.D. το πράγμα είναι κομματάκι διαφορετικό. Το 1982 η Pulling αντιμετώπισε μια προσωπική τραγωδία, την αυτοκτονία του γιου της. Μαθαίνοντας λοιπόν ότι ο τραγικός έφηβος είχε παίξει Dungeons and Dragons λίγο πριν από την αυτοκτονία του, θεώρησε ως κύριο υπαίτιο το παιχνίδι: μήνυσε την κατασκευάστρια εταιρία, επειδή το δημοφιλές παιχνίδι είχε «στοιχειώσει» υποτίθεται το παιδί της, με τη δαιμονική κατάρα να παραείναι εξόφθαλμη για να αγνοηθεί. Χρειάστηκαν μάλιστα δύο ολόκληρα χρόνια για να απορριφθεί η υπόθεση στο δικαστήριο, η ζημιά ωστόσο είχε γίνει: μια ολόκληρη γενιά γονέων θα φοβόταν έκτοτε το Dungeons and Dragons όπως ο Διάολος το λιβάνι...



Οι πατημασιές του Σατανά


Μια χειμωνιάτικη μέρα του 1855, ο πληθυσμός της βρετανικής πόλης Devon ξύπνησε για να βρει ίχνη από οπλές που εκτείνονταν σε περισσότερα από 100 χιλιόμετρα, και μάλιστα σε μια τέλεια ευθεία. Κι όταν λέμε τέλεια ευθεία, το εννοούμε: όταν οι πατημασιές συναντούσαν τοίχο, συνέχιζαν πάνω του, όταν έβρισκαν σπίτι, σκαρφάλωναν στη σκεπή του! Κι επειδή τίποτα δεν «μυρίζει» Σατανά περισσότερο από μια σειρά μυστηριωδών χναριών, οι ντόπιοι πήραν τα όπλα αποφασισμένοι να τα βάλλουν με το κακό το πνεύμα. Δεν συνάντησαν βέβαια τίποτα το ύποπτο στο διάβα τους και η ιστορία προοδευτικά ξεθώριασε, με την πραγματικότητα να αποδεικνύεται μετέπειτα λιγότερο δαιμονική απ' όσο θα έλπιζαν οι κάτοικοι: καγκουρό το είχε σκάσει από τον τοπικό ζωολογικό κήπο και ήταν ο κύριος υπαίτιος για τα σατανιστικά ίχνη, ενώ λίγο έλειψε να λιντσαριστεί από τον εξαγριωμένο όχλο...



Ο αντι-Πάπας


Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Μαρτίνος Λουθήρος έπαιξε κεφαλαιώδη ρόλο στην ιστορία του προτεσταντισμού: πυροδότησε το σχίσμα των εκκλησιών και βοήθησε στην εξάπλωση του νέου δόγματος, ιδρύοντας μια νέα χριστιανική αντίληψη. Όχι κι άσχημα για τον άνθρωπο που πίστευε κυριολεκτικά ότι ο Πάπας ήταν ο Αντίχριστος! Ο Λουθήρος πίστευε ακράδαντα ότι ο απεσταλμένος του Θεού στη Γη, ο Ποντίφικας δηλαδή, είχε συνασπιστεί με τον Διάολο, με την ανίερη συμμαχία να ευθύνεται για τα περισσότερα δεινά που χτύπησαν ποτέ την ανθρωπότητα. Ο «πάπας του Σατανά» δεν θα έβγαινε μάλιστα ποτέ από το στόχαστρο του Λουθήρου...



Οι δαιμονισμένες του Loudon


Οι δαιμονισμένες του Loudon είναι άλλη μια τραγική ιστορία μαγείας και δεισιδαιμονίας. Ένα μάτσο καλόγριες της Γαλλίας άρχισαν να υποφέρουν ξαφνικά από ερωτικά όνειρα και αισθησιακά οράματα, αποδίδοντάς τα φυσικά στον Σατανά! Και καθώς μιλάμε για τις αρχές του 17ου αιώνα, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου τους, ο τοπικός εφημέριος Grandier, συνελήφθη με την κατηγορία ότι έσπειρε δαιμονικές καταλήψεις στις καλόγριες. Οι εξορκιστές που κλήθηκαν να εξετάσουν τις καλόγριες δεν βρήκαν μάλιστα δαιμονικά ίχνη, παρά μόνο μια εμμονή των καλογριών με το σεξ. Αυτό δεν σήμαινε βέβαια ότι ο ιερέας θα τη σκαπούλαρε, καθώς ο δικαστής προειδοποίησε ότι όποιος μιλούσε υπέρ του θα συλλαμβανόταν και θα βασανιζόταν, την ίδια στιγμή που ο εισαγγελέας παρουσίασε ως πειστήριο το συμβόλαιο που είχε συνάψει ο Grandier με τον Διάολο! Μετά λοιπόν τη δίκαιη καταδίκη του εφημέριου, ο Grandier βασανίστηκε απάνθρωπα και κάηκε ζωντανός στην πυρά για μαγεία, με τις δαιμονισμένες καλόγριες να μην απαλλάσσονται ωστόσο από τα πονηρά όνειρα...



Η υπόθεση των δηλητηρίων


Οι δαιμονισμένες του Loudon δεν ήταν φυσικά η πλέον αξιοσημείωτη υπόθεση σατανιστικής υστερίας που θα χτυπούσε τη Γαλλία του 17ου αιώνα. Η σκοτεινή αυτή τιμή ανήκει στη διαβόητη υπόθεση των δηλητηρίων, ένα περιστατικό τόσο εκτεταμένο που θα επηρέαζε ακόμα και τον βασιλιά. Ήταν λοιπόν το 1679 όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' ανακάλυψε ότι μερίδα ευγενών της αυλής του εντρυφούσαν σε φυλαχτά, κατάρες και μαγικά φίλτρα για να λάμψουν στον μικρόκοσμο των αριστοκρατών. Η βασιλική έρευνα αποκάλυψε περισσότερους από 300 ανθρώπους που επιδίδονταν σε μαγεία, με τους περισσότερους από τους συλληφθέντες να είναι αλχημιστές, ταχυδακτυλουργοί ή απλά κομπογιαννίτες, που παρασκεύαζαν τέτοια «δηλητήρια» (φίλτρα και βοτάνια δηλαδή). Αντιμέτωποι λοιπόν με τον σίγουρο -και μαρτυρικό- θάνατο, οι «δηλητηριαστές» άρχισαν να εμπλέκουν στην υπόθεση όποιον μπορούσαν να σκεφτούν, κι όταν σώθηκαν οι φταίχτες, άρχισαν να εφευρίσκουν μακάβριες λεπτομέρειες, όπως βρεφοκτονίες, μαύρη μαγεία, ανθρωποθυσίες κ.λπ., με τις Αρχές να πιστεύουν κάθε λέξη των δραστών. Ο πανικός κυρίευσε την αυλή, εκατοντάδες άνθρωποι φυλακίστηκαν, δεκάδες από αυτούς εκτελέστηκαν με φρικτά βασανιστήρια σε ένα πενταετές κυνήγι μαγισσών που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος...



Η δίκη του παιδικού σταθμού McMartin


Κάποιες φορές η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας παραείναι λεπτή, όπως στην υπόθεση του παιδικού σταθμού McMartin. Ο πανικός ξεκίνησε το 1983, όταν η ψυχικά διαταραγμένη Judy Johnson κατηγόρησε τον πρώην σύζυγό της Ray για σεξουαλική κακοποίηση του γιου τους. Δεν σταμάτησε φυσικά εκεί: ισχυρίστηκε ότι ο πρώην επιδιδόταν σε κτηνοβασία, σε σατανιστικά όργια με τις δασκάλες του παιδικού σταθμού όπου εργαζόταν και μπορούσε φυσικά να πετάει! Συνήθως, όταν μια ψυχασθενής γυναίκα κατηγορεί τον πρώην της για υπερφυσικές δυνάμεις, οι Αρχές δεν την παίρνουν και πολύ στα σοβαρά, όχι όμως στην περίπτωσή μας: ο Ray συνελήφθη, την ώρα που τα 300 παιδιά του σταθμού ανακρίθηκαν από την αστυνομία, επινοώντας ιστορίες μαγείας και αποκαλύπτοντας πληροφορίες για μυστικά τούνελ στις σχολικές τουαλέτες! Η συλλογική παράνοια θα οδηγούσε σε μια από τις πλέον πολύκροτες δίκες της Αμερικής, ενώ έπρεπε να περάσουν 7 ολόκληρα χρόνια για να λάμψει η αλήθεια, ότι ο πρώην δεν ήταν δηλαδή ο διεστραμμένος αδερφός του Σούπερμαν! Ο Ray αθωώθηκε το 1990...



Η δίκη των μαγισσών της Σκοτίας


Η δαιμονική υστερία εδώ δεν έχει όμοιό της, καθώς αυτό που την πυροδότησε ήταν απλώς ένας κακός καιρός! Και η αντίδραση φυσικά του μελλοντικού βασιλιά της Αγγλίας James VI στη φουσκοθαλασσιά κατά τη μέρα του γάμου του. Στον δρόμο της λοιπόν από τη Δανία, το καράβι της μέλλουσας νύφης έπεσε σε καταιγίδα, με τον James να βγαίνει στα ανοιχτά για να την προϋπαντήσει. Και καθώς η καταιγίδα δεν κάνει βασιλικές εξαιρέσεις, όταν χτύπησε και το δικό του καράβι λίγο έλειψε να πνίξει τον μελλοντικό βασιλιά (και βασίλισσα) της Βρετανίας. Αντί λοιπόν να νιώσει ευγνώμων που σώθηκε, ο James κατέληξε ότι είχε πέσει θύμα μαγικής συνωμοσίας, συλλαμβάνοντας αυτομάτως δεκάδες ανθρώπους ως υπαιτίους για τον κακό καιρό. Τα βασανιστήρια στους «δράστες» θα κατέληγαν σε εμπλοκή κι άλλων ανθρώπων, στην προσπάθεια των βασανισμένων να σώσουν τους εαυτούς τους, πυροδοτώντας ένα κύμα από δίκες για μαγεία σε όλη την επικράτεια της Σκοτίας. Η κατάληξη; Φρικιαστική! Περίπου 4.000 άνθρωποι εκτελέστηκαν για την εμπλοκή τους στην... κακοκαιρία.



Το ροκ


Υπάρχει καλός λόγος που η ροκ μουσική ονομάστηκε «μουσική του διαβόλου»: κατά τα άλλα φυσιολογικοί άνθρωποι πίστεψαν, κάπου εκεί στη δεκαετία του '80, ότι η ροκ περιείχε κωδικοποιημένα και κρυφά σατανιστικά μηνύματα, τα οποία μάλιστα αποκαλύπτονταν στο μεγαλείο τους όταν οι δίσκοι αναπαράγονταν ανάποδα! Ονόματα ροκ καλλιτεχνών που ενοχοποιήθηκαν άπειρα, η περιπέτεια των Judas Priest δεν είχε ωστόσο όμοιό της: η πολιτεία της Νεβάδα θα περνούσε από δίκη το θρυλικό συγκρότημα, μετά το περιστατικό με δύο νέους που αυτοκτόνησαν ακούγοντας τη μουσική τους. Οι Judas Priest θα αθωώνονταν τελικά, με την υπόθεση ωστόσο να αφήνει ορδές ανήσυχων γονέων για τις μουσικές επιλογές των τέκνων τους...

tampouloukia





via http://www.i-diadromi.gr/search/label/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9E%CE%95%CE%9D%CE%91