«Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά” ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο στη χώρα και στην πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει τη συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις». Παναγιώτης Κονδύλης
Οι παλιοί διαχωρισμοί «αριστερός - δεξιός» στην Ελλάδα και παγκόσμια δεν έχει πια νόημα. Ο σύγχρονος ταξικός διαχωρισμός είναι: τα φτωχά και κατατρεγμένα λαϊκά στρώματα από τη μια και η καταπιεστική και εκμεταλλευτική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία εντός και εκτός Ελλάδας από την άλλη...
Τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκονται σ’ όλες τις πολιτικές παρατάξεις και δεν αποτελούν με κανένα τρόπο προνομιακό χώρο της «αριστεράς». Αυτό μπορεί να ίσχυε πριν τη μεταπολίτευση. Μετά την μεταπολίτευση αυτός ο διαχωρισμός, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έπαψε πια να υπάρχει. Όσοι τον προπαγανδίζουν δημιουργούν σκόπιμη σύγχυση και παραπληροφόρηση στον Έλληνα πολίτη.
Η χώρα μας βρίσκεται στο πάρα πέντε, πριν από την ολοκληρωτική καταστροφή.
Την καταστροφή αυτή την δημιούργησε το φαύλο και υποταγμένο σε κέντρα του εξωτερικού, χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού.
Αυτό το σύστημα και οι φορείς του, που μας έφεραν στα πρόθυρα της καταστροφής, δεν μπορεί να μας σώσει, όπως ισχυρίζεται. Θα ήταν παράλογο και να το σκέφτεται κανείς.
Ούτε οι νέοι σωτήρες που ξεφυτρώνουν ξαφνικά, και που βαρύνονται με τη συμμετοχή τους στα παλαιά πολιτικά σχήματα, μπορούν να αποτελέσουν παράγοντες σωτηρίας. Είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Αρκεί να θυμόμαστε το βίο και την πολιτεία τους στο παρελθόν.
Η ελληνική κοινωνία οδηγήθηκε στην πλήρη διαφθορά από τα κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης μέσα από το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσαν οι άρχουσες τάξεις κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και στο οποίο ενσωματώθηκαν πλήρως και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όλοι τους για να υφαρπάξουν την ψήφο του ελληνικού λαού.
Αυτός ο λαός που, λόγω πλύσης εγκεφάλου και ιδεολογικής τρομοκρατίας, ψηφίζει σαράντα χρόνια τώρα στην πλειοψηφία του, την καταστροφή του, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών του. Γιατί ποτέ δεν είχε ηγεσία αντάξια των οραμάτων και των προσδοκιών του. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει ο θυμόσοφος λαός, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος!
Μόνο ένα τρίτο περίπου του ελληνικού λαού κράτησε, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, την αξιοπρέπειά του και δεν θέλησε να συμβιβαστεί σ’ αυτή την κατηφορική πορεία της διαφθοράς. της διαπλοκής και της εξαχρείωσης, γιατί τα δύο τρίτα λόγω κομματοκρατίας, πελατειακών σχέσεων και «αρπαχτής», αλλά και άλλων παραγόντων, συμβιβάστηκαν με την καταστροφή του.
Αυτό το πολύτιμο κομμάτι του ελληνικού λαού, που κράτησε τα οράματα, τις αρχές και αξίες του ελληνικού πολιτισμού και δεν λύγισε στις σειρήνες της καταναλωτικής «ευημερίας» με δανεικά, είναι σε θέση δυνητικά να αποτελέσει τη βάση της αντίστροφης πορείας.
Ο ελληνικός πολιτισμός, με τις αξεπέραστες αξίες του, αποτελεί το στρατηγικό όπλο του Ελληνισμού, τον οποίο προτάσσουμε και στον οποίο προσβλέπουν οι Έλληνες πατριώτες. Όμως απαξιωμένος όπως είναι από τον «εκσυγχρονισμό» της δεξιάς και τον «αναθεωρητισμό» της αριστεράς, που απεργάζονται τον αφελληνισμό της ελληνικής παιδείας και προωθούν διά της βίας μία πολυπολιτισμική κοινωνία, είναι δύσκολο να ξεριζώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα τα αρνητικά φαινόμενα του εθνομηδενισμού και δώσει έγκαιρα καρπούς ανάτασης της κοινωνίας, πριν επέλθει η οριστική καταστροφή του τόπου.
Ο χρόνος επείγει και είναι αμείλικτος.
Για οποιαδήποτε αλλαγή προς μια σωστή κατεύθυνση χρειάζονται απαραιτήτως δύο παράγοντες, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Το ιστορικό υποκείμενο της αλλαγής, καθώς και οι θεσμοί.
Αν ένας από τους παράγοντες αυτούς είναι φαύλος δεν μπορεί να ανταποκριθεί μόνος του ο άλλος, για να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Χρειαζόμαστε λοιπόν και άξια άτομα που τα διακρίνει, στην πράξη και όχι στα λόγια, ήθος και ανιδιοτέλεια και συγχρόνως διακηρυκτικές και οργανωτικές αρχές, δηλαδή δημοκρατικούς θεσμούς αρχών και οργάνωσης, που να διευκολύνουν τα ιστορικά υποκείμενα στο έργο τους. Φτάνει πια η καπηλεία με τους αρχηγούς, τους αρχηγίσκους και τους φίλαρχους, που θέλουν να μας σώσουν και αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς, εξαπατώντας μας.
Χρειαζόμαστε αφενός μια σωστή ηγεσία (χωρίς ηγεσία δεν γίνεται), που δεν υπήρχε έως σήμερα και το αποδεικνύει η πράξη, γιατί τώρα απλούστατα δεν θα ήμασταν ένα βήμα πριν από τον γκρεμό και αφετέρου ένα σωστά οργανωμένο φορέα, που να αναδεικνύει την ηγεσία από τα κάτω και χωρίς μια οποιαδήποτε χειραγώγηση και όχι όπως συνήθως γίνεται από τα πάνω και με παρασκηνιακές συμφωνίες κορυφής.
Η μόνη δύναμη που απομένει, με την οποία θα πρέπει να ξεκινήσει μια αναγεννητική πορεία και από την οποία θα αντληθεί αυτό το δυναμικό, είναι αυτό το περίπου ένα τρίτο, που αντιστάθηκε στην διαφθορά και την καταναλωτική αποκτήνωση της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, την οποία προώθησαν και με την οποία ταυτίστηκαν όλα σχεδόν τα κόμματα της μεταπολίτευσης. Και εκείνα που κυβέρνησαν και εκείνα που ήταν στην αντιπολίτευση, στα πλαίσια του χρεοκοπημένου δικομματικού παιχνιδιού, το οποίο θέλει και στο μέλλον με άλλους παίκτες και άλλα πολιτικά σχήματα, να συνεχίσει την καταστροφική του πορεία.
Κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει και κυρίως αυτοί που διακηρύττουν τον εαυτό τους ως σωτήρα, παλιοί και καινούργιοι. Όλοι τους αποδείχτηκαν φαύλοι και συνάμα ανίκανοι, να αντιστρέψουν την παρακμιακή πορεία. Αν υπάρχουν τιμητικές εξαιρέσεις, αυτές επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το ερώτημα λοιπόν και η πρόκληση είναι το τι δέον γενέσθαι με βάση αυτά τα δεδομένα.
Είναι αναγκαία, στις παρούσες δραματικές συνθήκες, μια εθνική στρατηγική.
Χρειάζεται λοιπόν Έλληνες πατριώτες, οι οποίοι θα αναλάβουν την πρωτοβουλία να δημιουργήσουν τον ανεξάρτητο εκείνον πολιτικό φορέα που θα αναδείξει αξιοκρατικά εκείνη την ηγεσία, η οποία θα οδηγήσει το Λαϊκό Κίνημα στην αντεπίθεση, στην ανατροπή της καταστροφικής πορείας και στην ανάκαμψη.
Για να γίνει αυτό χρειάζονται δύο τινά: Πρώτον πολίτες υπεράνω «υποψίας», που είναι σε θέση να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη. Πολίτες δηλαδή που διατήρησαν διαχρονικά και αποδεδειγμένα ήθος και ανιδιοτέλεια, οι οποίοι θα αναπτύξουν αυτή την πρωτοβουλία δημιουργίας ενός πολιτικού φορέα που θα έχει ως δύο ακρογωνιαίους λίθους τα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλ’ επίσης και νέους, πολιτικά, κοινωνικά και επαγγελματικά ικανούς, να αντεπεξέλθουν στα σύνθετα προβλήματα των καιρών.
Ο διαχωρισμός των κοινωνικών προβλημάτων από τα εθνικά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Δεν ζούμε στο κενό. Έχουμε γείτονες και «άσπονδους φίλους και συμμάχους» που επιβουλεύονται την ύπαρξή μας ως έθνος και ως λαός.
Το Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, ως εναλλακτική λύση, αποτελεί από την γέννησή του ένα αδιέξοδο σχήμα, γιατί αγκαλιάζει μόνο ένα τμήμα του ελληνικού λαού και κυρίως αυτό που δεν ενδιαφέρεται για τα εθνικά θέματα, εξαιτίας ενός λανθασμένου διεθνισμού και μ’ αυτή την έννοια, διασπά την ενότητα και την συνοχή του και σπέρνει τον διχασμό, τον οποίο στην ιστορία μας πληρώσαμε και πληρώνουμε ακόμη, με ανείπωτες καταστροφές. Τελικά ούτε τα κοινωνικά προβλήματα μπορεί να λύσει, ως κοινωνικό μέτωπο μόνο.
Ο λόγος είναι ότι τα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα βρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση. Ο χωρισμός τους σημαίνει εκ προοιμίου καταστροφή της Ελλάδας.
Ο Έλληνας πολίτης δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν πια και κυρίως αυτούς που τον οδήγησαν στον γκρεμό. Παραδέρνει ανάμεσα στην Σκύλα και την Χάρυβδη, αναζητώντας λύση ανάμεσα στα δύο τέρατα.
Και όμως υπάρχει διέξοδος: Η συσπείρωση όλων των πατριωτικών δυνάμεων που κρατήθηκαν αλώβητα από την φθορά του συστήματος, το οποίο προσπάθησε να τα ενσωματώσει με διάφορα δέλεαρ και να τα αλλοτριώσει, αλλά δεν το πέτυχε. Αυτό είναι το άλφα και το ωμέγα.
Από κει και πέρα χρειάζεται μια ηγεσία, η οποία δεν θα αναδειχτεί από τα πάνω και με ατελέσφορες συνεννοήσεις και συναλλαγές κορυφής, όπως γίνεται συνήθως, αλλά από τα κάτω, δημοκρατικά και αξιοκρατικά και η οποία θα οδηγήσει μέσα από τις συμπληγάδες στη διέξοδο.
Η πιο ενδεδειγμένη λύση είναι η ανάδειξη της ηγεσίας αυτής μέσω της επαναστατικής μεθόδου της α υ τ ο ο ρ γ ά ν ω σ η ς, σε πρώτη φάση όλων των υγιών κοινωνικών δυνάμεων αυτού του τόπου, που ζητούν επιτέλους διέξοδο από τα αδιέξοδα.
Για το λόγο αυτό καλούμε όσους διακατέχονται από τις ελάχιστες αυτές προϋποθέσεις να ανταποκριθούν στο κάλεσμά μας. Εκείνοι που θα αποτελέσουν την πρωτοβουλία πρέπει να έχουν αποδεδειγμένα ήθος και ανιδιοτέλεια και να διακατέχονται από το κριτήριο της αξιοκρατίας, για να υπάρχει ο απαράβατος όρος, που λέγεται εμπιστοσύνη.
Δεν πρόκειται να σώσουμε κανέναν που δεν θέλει να σωθεί ή περιμένει να τον σώσουμε εμείς ή κάποιο άλλοι. Υπάρχει διέξοδος, αν αποτινάξουμε την υποτέλεια.
Το ήθος και η ανιδιοτέλεια των πρωταγωνιστών και η αυτοοργάνωση εξασφαλίζουν, σε πρώτη φάση, ένα σωστό και υγιές ξεκίνημα, για την εξυγίανση και του υπόλοιπου κοινωνικού σώματος.
Από κει και πέρα, μέσα από την συζήτηση και την συμμετοχή, θα αναδειχθεί και η από όλους αποδεκτή ηγεσία, για να δημιουργήσει τις διακηρυκτικές και οργανωτικές αρχές κα το πολιτικό πρόγραμμα δράσης.
Εκτός αν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει ακόμη για ένα τέτοιο εγχείρημα. Όμως όσο αληθινό είναι αυτό, άλλο τόσο είναι αληθινό ότι οι συνθήκες ποτέ δεν ωριμάζουν, αν δεν τις δημιουργήσεις εσύ, Έλληνα πατριώτη!
Εκείνος που οραματίζεται και προβλέπει το μέλλον, δεν περιμένει να δημιουργηθεί από μόνο του, το δημιουργεί κιόλας!
via http://ksipnistere.blogspot.com/search/label/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC
