Ο Τάκης, ο Γιώργος και το μακρύ χέρι του Βαγγέλη
Μιας και γράφτηκαν πολλά (πάρα πολλά) για το τι ομολόγησε ο Τάκης Μπαλτάκος στον Ηλία Κασιδιάρη, τι είπε ο Ηλίας Κασιδιάρης στη βουλή, τι δεν απάντησε ποτέ ο Αντώνης Σαμαράς, και πώς ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλης Βενιζέλος, μοστράρεται στα εξώφυλλα του εκδοτικών του ομίλων ως ο “παράγοντας πολιτικής σταθερότητας της χώρας”, ιδού μερικές σκέψεις για την πολιτική πραγματικότητα της κυβέρνησης, η οποία στερείται πλέον κάθε ίχνους...
πολιτικής νομιμοποίησης.
Η αρχή δεν έγινε με τον Μπαλτάκο, αλλά με τον Γιώργο Παπανδρέου. Όταν ο αρχιτέκτονας του μνημονίου και πρώην πρωθυπουργός του 44% έλεγε “όχι” στο άρθρο του πολυνομοσχεδίου για τις τράπεζες -εξασφαλίζοντας βέβαια πρώτα την κυβερνητική πλειοψηφία- απονομιμοποιούσε πλήρως το δόγμα “δρόμος προς την ανάπτυξη”.
Το “όχι” του πρώην πρωθυπουργού -αφήνουμε στην άκρη το ποιος είναι- στην κυβερνητική επιλογή της fast track επιστροφής των τραπεζών στα ιδιωτικά χέρια υπό τους όρους των (πρώην) αφεντικών τους και κάτω από το βάρος μιας προειδοποίησης περί παράνομης κρατικής χρηματοδότησης λόγω του δικαιώματος πώλησης των μετοχών σε τιμή χαμηλότερη από αυτή που χρεώθηκε το δημόσιο για να τις “σώσει”, συνιστά πλήρη πολιτική απονομιμοποίηση του πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής.
Είναι ένα “όχι” που δεν ήρθε από οποιονδήποτε βουλευτή ο οποίος σήμερα είναι αύριο δεν είναι. Ήρθε από τον ίδιο άνθρωπο που τέσσερα χρόνια πριν μετέτρεπε ένα τεχνητό πρόβλημα δανεισμού σε μια “τραγωδία”. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το να επιμένεις πως η εθνική πολιτική βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στο 151+ κι η απάντηση σου να περιορίζεται στο “σκάσε και κολύμπα γιατί εμένα επέλεξε ο λαός” δεν αποτελεί “δείγμα δημοκρατικότητας”, αλλά ένδειξη πολιτικού τραμπουκισμού ακριβώς σαν αυτόν που πουλάνε καθημερινά σε όλα τα μέσα ενημέρωσης άνθρωποι σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι μαζί με τον ΓΑΠ, διαφοροποιήθηκε και ο Απόστολος Κακλαμάνης. Ο “π⓪υστόγερος” -όπως φέρεται να τον αποκάλεσε μετά την ψηφοφορία ο Βαγγέλης Βενιζέλος- είπε “παρών” στο ίδιο άρθρο για τις τράπεζες, διαχωρίζοντας πλήρως τη θέση του “παλιού ΠΑΣΟΚ” από την επιχείρηση διάσωσης του Β.Β.
Ένα λοιπόν το κρατούμενο.
Η υπόθεση Μπαλτάκου, από την άλλη, αποτελεί για πολλούς σκάνδαλο τουλάχιστον στα πλαίσια ενός Watergate. Ναι, ξέρω ότι οι συγκρίσεις δεν βοηθούν στην ανάδειξη των πραγματικών πτυχών της αλήθειας, όμως για ποια αλήθεια ακριβώς μιλάμε; Ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης κι επί 35 χρόνια επιστήθιος φίλος του Αντώνη Σαμαρά, αποκαλεί την υπόθεση προφυλάκισης των χρυσαυγιτών “σκευωρία”, και με κινήσεις του χεριού δείχνει ότι στην υπόθεση “πάταξης της χρυσής αυγής” έπεσαν τηλεφωνήματα από Δένδια και Αθανασίου στους εισαγγελείς.
Ούτε εδώ τα λόγια και οι πράξεις προέρχονται από κάποιον τυχαίο πολιτικό παράγοντα που είδε φως και μπήκε, αλλά από ΤΟΝ κορυφαίο πολιτικό άνδρα που χειριζόταν τις κυβερνητικές υποθέσεις για λογαριασμό του πρωθυπουργού – και μάλιστα με έκτακτες αρμοδιότητες τις οποίες απέκτησε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου (πώς αλλιώς;).
Τι σημαίνει για την κυβέρνηση αυτό το βίντεο που κατέγραψε ο Κασιδιάρης με την κάμερα-κουμπί; Ότι χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα (αντισυνταγματικά) μέσα για να κάνει τη δουλειά της. Ότι είναι ικανή να παραβιάσει (και το κάνει) κάθε έννοια “νομιμότητας” όχι με σκοπό να πλήξει τους ναζί (αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα έμπαινε στην εξίσωση εφόσον αφορούσε διαφορετικά πρόσωπα), αλλά για “να κόψει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ που ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις”.
Έχουμε δηλαδή μια ομολογία απόπειρας έμμεσης μόχλευσης ψήφου -έχοντας την πλήρη αλλά και ξαφνική υποστήριξη του Τύπου- υπό το μανδύα μιας “αντιφασιστικής κυβέρνησης” η οποία τοποθετεί έναν δηλωμένο ακροδεξιό/αντικομμουνιστή/αρνητή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην “ευχάριστη θέση” να συνομιλεί με τους κατηγορούμενους νεοναζί για να “αντλήσει πληροφορίες”.
Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, αποκαλύπτεται ότι εντός του κοινοβουλίου, του “Ναού της Δημοκρατίας” όπως έχουμε ακούσει πολλάκις, είχε γίνει της υποκλοπής το κάγκελο. Ο Κασιδιάρης ανέβασε το βίντεο με τον Μπαλτάκο στο ρώσικο YouTube, ο ίδιος διατυμπάνιζε μια μέρα μετά για “παναθηναϊκάκηδες δικαστικούς που παίρνουν εντολές από τον Σαμαρά”, άλλοτε κραταιοί δημοσιογράφοι της “προδομένης δεξιάς” κάνουν λόγο για άλλα βίντεο συγκεκριμένης διάρκειας, χρυσαυγίτες βουλευτές λένε ότι έχουν καταγράψει κι εκείνοι κυβερνητικούς, και ο Τάκης Μπαλτάκος δηλώνει πως “δεν θυμάται με ποιον μίλησε και τι είπε, επειδή έχουν περάσει μήνες από τότε”.
Η κυβέρνηση αυτή δεν στερείται απλώς πολιτικής νομιμοποίησης, αλλά απέδειξε για μια ακόμη φορά πως αποτελείται από ανθρώπους εξαιρετικά χαμηλής νοημοσύνης, το μυαλό των οποίων περιορίζεται σε μαφιόζικου τύπου άσκηση πολιτικής, εξουσιαστική μανία, και διασπορά -ψευδών ή μη- καταγγελιών με στόχο την εκλογική αναχαίτιση του κύριου πολιτικού ανταγωνιστή τους.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Ο κορμός της κυβέρνησης, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία, φέρεται να επιλέγει την άτακτη υποχώρηση στα καθαρά κομματικά της ζητήματα (ευρωεκλογές) αφαιρώντας σύμφωνα με δημοσιεύματα το χρίσμα του υποψηφίου ευρωβουλευτή από τον ακροδεξιό φιλοχρυσαυγίτη Φαήλο Κρανιδιώτη, όχι επειδή ανά καιρούς έχει ξεστομίσει τέρατα κι ανοιχτές απειλές κατά των ιδεολογικών του αντιπάλων (ως πολιτικός παράγοντας και μυστικοσύμβουλος του πρωθυπουργού), ούτε επειδή ήταν από τους πρώτους που έθεσε στην πολιτική συζήτηση ουσιαστικό ζήτημα συμμαχίας της ΝΔ με τη χρυσή αυγή, αλλά επειδή αυτό απαιτήθηκε από τον Βαγγέλη Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ.
Έχουμε δηλαδή μια ευθεία παρέμβαση (πραγματοποιηθεί ή μη, αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα) του Βαγγέλη Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ στα εσωτερικά ζητήματα της Νέας Δημοκρατίας που αφορούν τις ευρωεκλογές, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι η μοναδική πολιτική νομιμοποίηση της παρούσας κυβέρνησης κρέμεται από τις ορέξεις ενός ανδρός.
Στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας οι λεγόμενοι “Καραμανλικοί”, ή αλλιώς “φιλελεύθεροι δεξιοί” δεν είναι απλώς μειοψηφία, αλλά μουσειακό αντικείμενο. Οι άνθρωποι του Δικτύου 21, τα αποπαίδια των τραμπούκων του Αβέρωφ, και τα τσόφλια της Πολιτικής Άνοιξης ΕΙΝΑΙ η Νέα Δημοκρατία. Αυτό το ξέρουν όλοι, και κυρίως το γνωρίζουν οι ξένοι. Η Ευρώπη και το ΔΝΤ είχαν μάθει να δουλεύουν με φασίστες για να επιτύχουν τους σκοπούς τους πολύ πριν ο Αντώνης Σαμαράς σχηματίσει το μουσικό του γκρουπ με τον Γιώργο Παπανδρέου. Έχουν όμως επίσης μάθει και μέχρι πού τους παίρνει να συνεχίσουν να τραβούν το πάπλωμα και να κρύβουν από κάτω του την πολιτική δυσωδία που με τόση θέρμη ανέδειξαν.
Οι ηλιθιότητες περί “προσωπικής ατζέντας” του Τάκη Μπαλτάκου από τη μία και του Γιώργου Παπανδρέου από την άλλη (κοίτα να δεις ταύτιση συμπερασμάτων για δύο εντελώς διαφορετικά θέματα) την οποία ούτε οι διευθυντές ειδήσεων των καναλιών που τις προωθούν δεν πιστεύουν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ελάχιστο οξυγόνο σε μια διασωληνωμένη κυβέρνηση που έχει χάσει κάθε ίχνος πολιτικής νομιμοποίησης.
Είναι απορίας άξιο το πόσο καιρό θα καταφέρνει να κρύβεται πίσω από μια κουρτίνα που ακούει στο όνομα “έξοδο στις αγορές” η κυβερνητική αυτή αστάθεια, όταν στο εσωτερικό της αμφισβητούνται όχι μόνο οι επιλογές της αλλά κι η ίδια της η ιδεολογική και κομματική συνοχή. Το να ακούμε από τον πρωθυπουργό ότι “υπάρχουν βουλευτικές καβάτζες” σε περίπτωση που η πλειοψηφία των 152 στραβώσει, είναι μια ακόμη ομολογία ότι τα κρυφά ραντεβού κι οι πισώπλατες συμφωνίες δεν είναι απλώς μέρος του παιχνιδιού, αλλά το παιχνίδι το ίδιο.
Από polyfimoss
Πηγή
Category:
Πολιτική
