Κάτι που δεν είναι βέβαια αληθές, μιας και οι ΗΠΑ χτυπήθηκαν ξανά σε λιγότερο από έναν χρόνο, αν και με σημαντικά μικρότερες ζημιές.
Ήταν Σεπτέμβριος του 1942 όταν ο πιλότος του Αυτοκρατορικού Ναυτικού της Ιαπωνίας επιφορτίστηκε με την αποστολή να ρίξει ναπάλμ στα δάση γύρω από το Όρεγκον. Ήταν άλλο ένα ανατρεπτικό σχέδιο της ιαπωνικής πολεμικής μηχανής να προκαλέσει πανικό στον εχθρό γεμίζοντας με φωτιές τη χώρα του.
Το πλάνο δεν πήγε βέβαια ως όφειλε. Παρά το γεγονός ότι ο Νομπούο Φουτζίτα έγινε αντιληπτός από πυροσβεστικό σταθμό, κατάφερε να ρίξει δύο εμπρηστικές βόμβες στα δάση του Όρεγκον, λίγο όμως ο ασθενής αέρας, λίγο το ψιλόβροχο και λίγο τέλος η άμεση απόκριση της Πυροσβεστικής και η φωτιά τέθηκε αμέσως υπό έλεγχο.
Η ιστορία του ιαπωνικού σαμποτάζ σε αμερικανικό έδαφος τελειώνει εδώ, η υπόθεση δεν πήρε όμως τέλος για τον επίδοξο εμπρηστή του Όρεγκον. Ο πιλότος επέστρεψε στην Ιαπωνία, δεν ξέχασε όμως ποτέ τι τον είχαν βάλει να κάνει.
Κι έτσι είκοσι χρόνια μετά την απόπειρά του να λαμπαδιάσει το Όρεγκον, επέστρεψε στην πόλη κραδαίνοντας το οικογενειακό του κειμήλιο, ένα παραδοσιακό σπαθί των σαμουράι.
Η χρονιά είναι το 1962, στην εικοστή ακριβώς επέτειο από κείνη τη μέρα που το μικρό υδροπλάνο βρέθηκε 6.000 μίλια μακριά από το σπίτι του για να βομβαρδίσει τις ηπειρωτικές ΗΠΑ για πρώτη φορά στην ιστορία τους. O Φουτζίτα το έφερε βαρέως όλα αυτά τα χρόνια, κι έτσι αποφάσισε να πάει στο Όρεγκον με φόβο ψυχής ζητώντας συγχώρεση.
Μαζί του είχε το 400 ετών κατάνα των προγόνων του, το οποίο είτε θα δώριζε στην πόλη για να τον συγχωρέσει είτε θα το χρησιμοποιούσε για να κάνει χαρακίρι, αν οι ικεσίες του δεν γίνονταν δεκτές! «Ήμουν σίγουρος ότι με το που θα έφτανα στο Όρεγκον θα με έδερναν, θα μου έριχναν αβγά και θα με καθύβριζαν», ομολόγησε αργότερα.
Ο βετεράνος πιλότος δεν ήξερε όμως ότι η αμερικανική πόλη τον έψαχνε από το 1961, όταν τρία ηλικιωμένα μέλη του δημοτικού συμβουλίου που είχαν ζήσει την ιστορία του 1942 σκέφτηκαν να τον προσκαλέσουν στο ετήσιο φεστιβάλ του Όρεγκον!
Η πρότασή τους συνάντησε όπως ήταν φυσικό την αντίδραση πολλών, καθώς οι περισσότεροι θυμούνταν ελαφρώς διαφορετικά τους Ιάπωνες του Β’ Παγκοσμίου και θεώρησαν προσβολή να αποβιβαστεί ο Φουτζίτα στην ετήσια γιορτή της πόλης. «Η μόνη δόξα του Φουτζίτα ήταν πως έγινε ο μόνος (Ιάπωνας) πιλότος που βομβάρδισε την ενδοχώρα των ΗΠΑ από αέρος», έγραφε στο ολοσέλιδο άρθρο της τοπική εφημερίδα, φιλοξενώντας από κάτω 141 υπογραφές προβεβλημένων πολιτών που δεν ήθελαν να τον δουν στα μάτια τους!
Την ώρα που γίνονταν αυτά και οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν, ο Φουτζίτα πήρε την πρωτοβουλία να κατέβει στο Όρεγκον. Είχε ανταλλάξει μερικές επιστολές με τους τρεις δημοτικούς συμβούλους και αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Ο άνθρωπος που είχε προσπαθήσει να κάψει το Όρεγκον εκ θεμελίων ήταν τώρα σε αυτοκίνητο καθοδόν για το δημαρχείο της πόλης. Γνωρίζοντας για την άφιξή του, ανήσυχοι πολίτες και βετεράνοι του Β’ Παγκοσμίου είχαν αποστείλει ακόμα και απειλητικά γράμματα κατά του ιάπωνα πιλότου.
Ο Φουτζίτα έγινε δεκτός με τιμές τελικά, καθώς το ανεκτίμητης αξίας οικογενειακό κειμήλιο που δώρισε στο Όρεγκον έκαμψε και τις τελευταίες ενστάσεις για την ειλικρινή του μεταμέλεια. Ο ίδιος είχε πει εξάλλου πως το σπαθί των σαμουράι θα είχε τον τελευταίο λόγο στο όλο γεγονός: ή θα κατεύναζε τα πνεύματα ή θα του έπαιρνε τη ζωή, όποιο ερχόταν πρώτο!
Ο δήμαρχος του Όρεγκον του έδωσε το κλειδί της πόλης και, σε μια συμβολική κίνηση, τον επιβίβασαν σε ένα μικρό αεροσκάφος για να ξαναδεί από ψηλά τα δάση που προσπάθησε να κάψει το 1942. Πλέον όμως ήταν πρεσβευτής καλής θέλησης και ειρήνης, γι’ αυτό και επέστρεφε έκτοτε συχνά με την οικογένειά του στο Όρεγκον, προωθώντας στην πράξη τη συμφιλίωση των λαών.
Στο τέλος, η μακρινή γενέτειρα του Φουτζίτα και ο δήμος Μπούκινγκς του Όρεγκον αδελφοποιήθηκαν και ξεκίνησαν προγράμματα ανταλλαγής μαθητών και φοιτητών. Το 1990, σε άλλη μια επίσκεψή του, έγινε το αδιανόητο: ο δήμαρχος ανακήρυξε επισήμως την 25η Μαΐου ως «Ημέρα Νομπούο Φουτζίτα». Τώρα το Όρεγκον καλωσόριζε με ορθάνοιχτες αγκάλες τον παλιό εχθρό του και όταν έμαθε το 1997ότι η υγεία του πιλότου ήταν σε κακή κατάσταση, έσπευσε να τον κάνει επίτιμο δημότη.
Τα νέα τού τα πρόφτασαν οι συγγενείς του λίγο πριν κλείσει τα μάτια του λίγες μέρες αργότερα, στις 30 Σεπτεμβρίου, και είπαν μετά πως χαμογέλασε, καθώς τώρα ήταν σίγουρος πως τον είχαν συγχωρέσει. Όπως ήταν φυσικό, ζήτησε να σκορπιστεί η τέφρα του στο δάσος που πήγε να κάψει…
newsbeast.gr
